Om deze Hollandse Heren in haar atelier te krijgen en ze vervolgens in hun hemd te laten poseren, was een gedurfde onderneming. Mannen die je jarenlang op afstand hebt bewonderd, lijken onbenaderbaar, onaantastbaar. Een uitdaging die tot concept van deze installatie is geworden. Je moet iets overwinnen om die aanvankelijke, afstandelijke bewondering om te zetten in een volwassen, gelijkwaardige en professionele relatie: die van schilder en model.

Tijdens het driejarige proces wordt Milou Hermus zich bewust onderdeel te zijn van een lange portrettraditie in de schilderkunst van de Lage Landen. In de zeventiende eeuw lossen de geportretteerden in hun overwegend zwarte kledij op in een donkere, non-descripte achtergrond. Attributen die refereren aan de status van de afgebeelde persoon ontbreken. De witte Hollandse kragen en manchetten weerkaatsen het licht dat als spotlight op het gezicht en de handen valt. Het is ingetogen, sober en tegelijk intiem.

De geportretteerde is wie hij is: niet meer en niet minder. Deze kale, directe stijl heeft de Nederlandse portretkunst tot aan de dag van vandaag gekenmerkt. Drukdoenerij en ijdeltuiterij past ons niet: doe maar gewoon en blijf wie je bent. De heren van Milou Hermus zijn daar een evident en eigenzinnig voorbeeld van.

De levensgroot geportretteerden in hun neutrale, uniforme witte hemden lossen op in een witte leegte als het fotografische negatief van het barokke clair-obscur. Het lege witte doek biedt geen referentiekader, verraadt niets van hun vakgebied, welstand of maatschappelijke status. Het individuele portret, de expressie van het gezicht, handen en houding staan centraal. De achttien mannen in hun hemden zijn niet langer uniform, gelijkwaardig, maar dringen zich hoogst persoonlijk in ons blikveld. Zij verhouden zich tot ons als individu tot individu.

Ze moeten het doen met wie zij zijn. En dat is precies waar de kunstenaar haar vinger op heeft willen leggen.